wpisy na blogu

Pamiętacie takie hasło? Na pewno pamiętacie! No! To ja, wczoraj - idąc w tym kierunku - wymyśliłam sobie nowe: "Kobiety za pędzle!" (pierwotnie miało być "za wałki", ale pomyślałam sobie, że niektórzy mogą to interpretować w innym kierunku, niż bym sobie tego życzyła!). Bo wczoraj właśnie znów miałam przyjemność malować ściany w naszym Lapisie! Strasznie mnie się to zajęcie podoba! Sami spójrzcie, czego może dokonać "kobieta-puch marny", własnymi rękoma w ciągu czterech godzin (no dobra! Mąż troszkę pomagał - to jest przygotował farbę i po całym procesie kolorowania pomył akcesoria ). Od wczoraj nasza sypialnia (którą niektórzy zwą tu "kotłownią" rumieni się w odcieniach karmazynowego przypływu i papai! Było biało i jednostajnie:

A zaczyna być energetycznie i gorrrąco - jak na "kotłownię" przystało!

Na razie pomalowane "na raz" i niedomalowane wokół parapetów - trzeba tam podocierać to i owo - ale już coś widać. Czerwona jest tylko jedna ściana - pozostałe mają odcień papai!

W czasie, kiedy ja machałam - na zmianę: wałkiem  lub pędzlem, mój Małżonek "ćwiartował" drewno - szykujemy się do zimy, choć - ku mojej uciesze - dziś to raczej wiosenna niż zimowa aura nam dzień umiliła!

Widzicie to dziwne urządzenie w prawym górnym rogu zdjęcia? Poznajecie naszą kozę, która niejeden raz nam tyłki dogrzewała?  Teraz przeszła kolejny stopień wtajemniczenia i przekształciła się w... pomoc do nasypywania opału do worków (taki trochę lejek z niej jest). Autorem pomysłu jest Bartek, wykonawcą konstrukcji - mój Mąż we własnej osobie.

Ponadto - ku mojej radości - dojechały do nas nasze nowe luksfery, którym teraz na pewno nie pozwolimy dostać się w niepowołane ręce! Mają intensywniejsze barwy niż te poprzednie i pokryte są żywicą, która ochrania kolorową farbę. Już nie mogę się doczekać, kiedy staną się ozdobą naszej "brzuszkowej" ścianki! Podświetlone będą wyglądały cudnie! Oto one:

No i na sam koniec: ekipa elewacyjna zrobiła come back. Drzwi wejściowe zostały przecież zamontowane, a to oznacza, że mogą nam do końca "pokolorować" Lapisa. Fundamenty już zostały zagruntowane i oczekują na marmolit, kolor 125A z palety Kreisel:

No i meble kuchenne zaczęły się "wykonywać", a to oznacza, że do montażu tuż tuż!

Na sam koniec - akcent świąteczny - przy okazji codziennych zakupów nabyłam sobie taki oto świąteczny duecik, który - wraz z pozostałymi takowymi ozdobami - stworzy w naszym Lapisku (mam nadzieję, że już w tym roku) magiczną atmosferę Świąt Bożego Narodzenia

Dobra! Lecę zrobić kolację, bo... konamy z głodu! Buziaki i do poczytania potem! Cmok, cmok!

Kurcze no! Nijak nie mogę się na czas zimowy przestawić! Jak tylko robi się ciemno - mój organizm żąda poduszki i kocyka, gęba ziewa jak opętana, a przecież o spaniu mogę sobie wówczas co najwyżej pomarzyć - w tym tygodniu bowiem, zaraz po pracy, mam drugi etat na stanowisku "psiej pielęgniarki" - Kaja codziennie jeszcze dostaje kroplówki i antybiotyk (na szczęście moje kudłate 20 kilo jest już prawie, prawie zdrowe). Nie mam nawet kiedy usiąść, żeby do Was skrobnąć. Jeden wpis - niby kilka chwil, ale jak zacznę pisać i wstawiać zdjęcia, to raptem pół godziny mija nie wiadomo kiedy. Dobrze, że dziś słonko zza chmur wyjrzało, to trochę podładowałam akumulatorki Wczorajszy dzień był taki szary i ponury, że... już tęsknie wypatruję wiosny, a tu nawet jeszcze zimy nie ma  Pomyśleć, że za kilka tygodni będzie Boże Narodzenie!!! Przecież dopiero co było poprzednie, prawda? Leci ten czas jak oszalały!!!

Ale o jednej, ważnej sprawie muszę Wam uprzejmie donieść! Otóż... w poniedziałek wieczorem mój Małżonek wsiadł w samochód i po kilku godzinach przywiózł na nasze włości najprawdziwsze, cudowne, wymarzone DRZWI WEJŚCIOWE DO LAPISA!!!

We wtorek Radek wraz z Bartkiem (nieocenionym jak zwykle) zamontowali je i tak oto teraz prezentuje się nasz dom:

Drzwi drewniane firmy Węgrzyn, kolor orzech, model nr 026 - od teraz będą cieszyć nasze oczy! Jak widzicie - pozostaję wierna falistym kształtom - na drzwiach też ich nie brakuje

I od wewnątrz:

A tu - pierwsze otwarcie:

Nigdy w życiu nie przypuszczałam, że będą mnie kręcić drzwi! Te są cudne, nie mogę się na nie napatrzeć!!!

Pojawienie się drzwi wejściowych oznacza, że w końcu będzie można dokończyć elewację - już Lapis zostanie pokolorowany do końca!!!

Wpis zrobiony - czas spać! Obiecuję, że jutro rano zajrzę na Wasze blogi. A tymczasem życzę Wam słodkich snów!

...zapisze się w naszej pamięci jako dzień, w którym to nasza kuchnia zaczęła mieć podłogę! Cóż to oznacza? Oznacza to, że jasny Stonewood zajmuje przeznaczone mu miejsce i wygląda na nim cudownie!

Łączenie z ciemną częścią podłogi

I z trochę szerszej perspektywy (w tle Bartek i Radek przy obiadku, który im przywiozłam)

I "w drugie mańke"

Od kilku dni zastanawialiśmy się, gdzie też podział się włącznik od luksferowego podświetlenia? Na szczęście przed położeniem tynków zrobiliśmy fotki całej elektryki. Wczoraj je przejrzeliśmy i w ten sposób odnaleźliśmy zgubę! O! Tu ją tynkarze schowali!

W środę zamówiliśmy coś, co będzie dbało o to, żeby nam tyłki w Lapisie nie marzły i co zamieszka w naszej kotłowni! Tak, tak, tak! Zamówiliśmy piec! O! Taki będzie nas grzał:

I trochę danych technicznych:

Kotły centralnego ogrzewania typu KWM - SP tworzą nową generację kotłów opalanych węglem są to kotły niskotemperaturowe, wodne, stalowe, przystosowane do spalania miału węgla kamiennego lub Eko-groszku II granulacji do 20 mm.

Kotły te przeznaczone są do podgrzewania wody do temperatury na wylocie nieprzekraczającej 90°C. Znajdują one zastosowanie głównie w instalacjach centralnego ogrzewania w budynkach mieszkalnych, pawilonach handlowych i usługowych, warsztatach, gospodarstwach wiejskich, szklarniach, szkołach itp.
Cechą charakterystyczną tych kotłów jest automatyczny podajnik paliwa z zasobnikiem.

Paliwo do kotła pododawane jest podajnikiem szufladowym. Podajnik i proces palenia sterowany jest mikroprocesorowym regulatorem. Automatyczny sposób podawania paliwa bezpośrednio do paleniska sprawia, że kocioł odznacza się wysoką efektywnością cieplną i niezwykle niską emisją substancji szkodliwych, co potwierdzają stosowne badania.

Na ruszcie paleniska spala się tylko taka ilość paliwa, jaka jest konieczna do zrównoważenia aktualnego poboru ciepła. Stałe produkty spalania, czyli popiół i szlaka spychane są do komory popielnicowej automatycznie, w trakcie podawania kolejnych porcji opału. Nad prawidłowym przebiegiem spalania i utrzymania żądanej temperatury wody czuwa mikroprocesorowy regulator.

Wskazane jest stosowanie paliwa suchego. Im wyższa kaloryczność tym lepszy efekt cieplny. Zaleca się węgiel o niskim pęcznieniu, małej spiekalności i wysokiej temperaturze topnienia popiołu. Nie należy stosować miału i groszku z węgla koksującego oraz powodującego powstawanie spieków gdyż prowadzi to do zablokowania zsypywania się popiołu do popielnika oraz blokady paliwa na palenisku, co może doprowadzić do wygaśnięcia kotła.

Zdecydowaliśmy się na kocioł o mocy 25 kW. Pozwala on ogrzać powierzchnię do 200 m2.

• rodzaj paliwa: węgiel, eko-groszek, miał
• pojemność zbiornika gotła: 110 kg
• pojemność wodna kotła: 123 l
• masa kotła: 380 kg
• pobór mocy: 175 W

Piec zawita do nas w przyszłym tygodniu, a tymczasem Mąż zadbał o to, żeby było co w zasobnik włożyć

No i zamontował klameczki przy oknach

I jeszcze jedna dobra wiadomość z dzisiejszego dnia! Kaja ma się coraz lepiej! Je, chodzi po schodach, coraz dłużej spaceruje po dworzu i... reaguje szczekaniem na dzwonek, a to już najprawdziwszy postęp!!! Nadal dostaje kroplówkę, a dziś - z uwagi na święto i zamknięty w związku z tym gabinet weterynaryjny - sama zaaplikowałam jej zastrzyki! Czego to człowiek nie zrobi, żeby jej pomóc!

...już prawie położony! Zabraknie kilku sztuk kafli, ale te dokupimy już gdzieś na miejscu. Wkrótce w ruch pójdzie jasny kolor!

A teraz o tym, co nie budowlane... Kochani! Bardzo dziękuję za wsparcie i trzymanie kciuków! Bardzo, ale to bardzo się przydały! Kajunia dochodzi do siebie pod czujnym okiem p. weterynarz oraz naszym A ja jestem jej prywatną pielęgniarką i codziennie wieczorem czuwam nad tym, aby dostała odpowiednią dawkę kroplówki, która póki co zastępuje jej zwyczajne jedzenie. Wszystko zmierza ku dobremu: sunia jest dzielna, wszystko daje sobie zrobić, rozumie, że chcemy jej pomóc. Od wczoraj wstaje - co prawda na chwiejnych łapkach, ale wita domowników, merda ogonkiem i powarkuje, gdy ktoś obcy wchodzi do domu - a to dobry znak.  Będzie dobrze! 

Kolejna pracowita niedziela za nami! Dziś prace zostały podzielone następująco: Małżonek malował drewnochronem drewniane łuki nad wejściem i nad tarasem, ja natomiast... pomogłam "Magnolii" lepiej poznać się z "Caffe Latte"! A to oznacza, że: ZAGADKA DOTYCZĄCA KOLORÓW ZOSTANIE ROZWIĄZANA!!! Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że teraz nie będziecie mieli problemów z rozróżnieniem kolorów!

No tak! Ale żeby nie było za szybko - to najpierw popatrzymy na poczynania Radka! Siedział sobie bidulek wysoko i machał pędzlem zgodnie z kierunkiem rozchodzenia się sęków w drewnie Wczoraj naniósł pierwszą warstwę, dziś drugą, przyjdzie jeszcze czas na kolejną... Mam nadzieję, że uda nam się osiągnąć pożądany efekt, bo na razie... nie wygląda to tak, jak założyliśmy, że powinno, chociaż bardzo źle też nie jest Przed malowaniem Radek wygładzał jeszcze powierzchnię:

A potem już tylko malował, malował i malował

Wczoraj efekt był taki:

Dziś jest ciut ciemniej, ale niestety zapomniałam cyknąć fotkę. No i co? Czy choć trochę wygląda to jak orzech? 

Aha! Jeszcze zdjęcia podłogi z wczoraj! Powoli nabiera kształtu - już widać część łuczka! Marcia! Radek mówi, że Bartek z Wojtkiem orzekli, iż płytki złe nie są. To znaczy, że mają nierówności, ale wszystko w normie, także nie jest źle! Bywa - podobno - gorzej!

I z drugiej strony:

A! Jeszcze jedna ważna sprawa! Zamówiłam w końcu nowe luksfery! Lada dzień zaszczycą nasz dom swoją obecnością! Zestaw prezentuje się tak:

No dobrze - to teraz czas na udokumentowanie efektów mojej pracy Pierwszy w moje ręce dostał się stół, który wołał o pomstę do nieba! Naprawdę - stół na budowie to ważna rzecz - trzeba mieć przy czym Chłopaków nakarmić lub napoić! Wczoraj zawiozłam im pyszną zupę ogórkową i nawet nie było gdzie talerza postawić, żeby zjeść w przyzwoitych warunkach. Na szybkiego położyłam na blacie styropian, ale... mimo białego koloru do obrusa mu daleko! W związku z powyższym dziś - jako odpowiedzialna gospodyni - postanowiłam przywrócić stołowi jego dawny wygląd. Czasy świetności to on ma co prawda za sobą, ale... stan obecny można chyba nazwać "drugą młodością"! Lewa strona - zafajdana farbą, prawa - już wypucowana. Hmmm... mogłam sobie chyba darować ten komentarz... prawda? Sami spójrzcie:

Chwilę potem Mąż przygotował dla mnie farbę:

W ruch poszły: drabina, kratka, wałek, pędzel i dwie ręce! Fajna sprawa - takie malowanie - chyba mam nowe hobby! A oto efekty! Było tak:

Jest tak (ciemniejsza to ściana kuchenna, jaśniejsza - w ciągu komunikacyjnym) :

Było tak:

A teraz jest tak:

Izunia! Pamiętam, że miałaś dylemat, jak to też tak naprawdę wygląda "Caffe Latte". Otóż w rzeczywistości nie jest on tak ciemny, jak na zdjęciu, na którym widać ścianę kuchenną. Powyższe zdjęcie oddaje odcień niemal identyczny z oglądanym na żywo.

No i co, Kochani? Teraz okaże się (ufff), że jednak nie jesteśmy daltonistami i odróżniamy kolory, prawda? Kobitki! Powtarzam jeszcze raz! Faceci są fajni! Ale w sprawach odcieni, kolorów, barw... nie warto im ufać (Mężu!  KTC!).

Oświadczam wszem i wobec, że związek naścienny "Magnolii" i "Caffe Latte" uważam za udany!!! (Strasznie cimny odcień wyszedł na tym zdjęciu... Przy ścianie z oknem stanie kiedyś stół z krzesłami; pod ciemną ścianą miejsce zajmie wygodna kanapa):

Na czwartek zaplanowałam kolorowanie sypialni - oj, tam to dopiero będzie się działo! Hm, hm, hm... tzn. kolory mam na myśli! Żeby nie było!  

Na obróbkę czekają parapety wewnętrzne (dlatego ściana pod oknem taka niedomalowana). Dziesiątego listopada natomiast jedziemy po drzwi zewnętrzne!

Jak widzicie wszystko idzie - wolniej lub szybciej - do przodu... Każdy postęp cieszy bardzo, bardzo mocno... Obok tych ważnych, budowlano-wykończeniowych rzeczy, dzieją się inne, równie, jak nie bardziej, ważne... Zachorowała moja ukochana sunia, Kaja... Dwutygodniowa kuracja nie przynosi niestety rezultatów - poprawa trwała bardzo krótko i teraz śladów po niej nie widać... Codziennie chodzimy z nią na zastrzyki i kroplówkę... przyglądamy się jej cierpieniu ze współczuciem i bezradnością... Dla mnie to nie jest pies... Kaja to pełnoprawny członek naszej rodziny... Dlatego jest mi bardzo ciężko... Jutro kolejna wizyta u weterynarza... Mam nadzieję, że nie usłyszę tego, co odganiam od swoich myśli... Nie potrafię sobie wyobrazić, że może jej nie być... Kochani... Trzymajcie kciuki, żeby było dobrze... Proszę...