wpisy na blogu

Tak, tak, tak! Jutro - punkt 06:00 elektryk zaczyna działać! W końcu!  Ciekawa jestem, ile mu się zejdzie z robotą! Strasznie nie mogę doczekać się tynków - a bez elektryki ani rusz dalej. Wiadomo - teraz wszystko się trochę opóźni, ale to nic - jakiś taki spokój mnie opanował, że nie jestem w stanie się na to denerwować. Wiem, że z każdą kolejną rurką (to o hydrauliku) i z każdym kolejnym kabelkiem (to o elektryku) jesteśmy blizej upragnionej, wytęsknionej, wypatrywanej przeprowadzki!  Czyżbym w końcu osiągnęła stan, w którym moge powiedzieć, że zaczynam być choć trochę cierpliwa?

W środę Radek podpisał umowę z firmą, która będzie nas ochraniać. Jedno z głowy!

Romeczka! Wiem, że obiecałam każdy kolejny wpis ze zdjęciem, ale z powodu przeokropnego bólu pleców, jaki mi towarzyszy od trzech dni przy niemal każdym ruchu, nie mam możliwości cykania fotek!  Uprzejmie proszę o wybaczenie i rozgrzeszenie z odstukaniem!  

Nasza Edysia wybudziła mnie z poświątecznego letargu I tak oto - tu i ówdzie troszkę bardziej zaokrąglona po wielkanocnym obżarstwie (no nijak nie mogłam się oprzeć smakołykom, które usłały stół w rodzinnym domu moich Rodziców i Dziadków mojego Małżonka) - jestem i piszę!. Dwa kilogramy "w tę", dwa "we w tę" - cóż to za różnica, prawda??? Zacznę się odchudzać, ale... od jutra... A kiedy to "jutro" naprawdę nastąpi to... chyba nikt nie wie!  Oj tam: spodnie dopinam, guziki z hukiem nie strzelają, suwaki się nie rozchodzą - to chyba nie wyglądam jeszcze jak baleronik przewiązany sznurkiem!   Jeszcze grillowanie podczas długiego weekendu - a potem "brzuszki", "skłony", "bieganie", może "pływanie"... Przyrzekam - i Wam, i sobie! Diety-cud nie obiecuję, bo wiem, że w niej nie wytrwam - po prostu za bardzo kocham: i gotowanie, i jedzenie!

Przed świętami nie miałam czasu, żeby usiąść przed komputerem i wystukać na klawiaturze odpowiednie literki, które złożyłyby się na świeżutki, nowiuśki wpis! Całkowicie pochłonęły mnie "kuchenne rewolucje", które odbywały się w mojej mikro-kuchni. Wpadłam tylko na chwilę złożyć Wam wielkanocne życzenia. Przepraszam, że nie udało mi się tego zrobić u Was indywidualnie, ale mięso podskakujące na gorącej jak lawa patelni, biszkopt rosnący w piekarniku i budyń pyrkający w garnku - nie dały mi o sobie zapomnieć.    Kochani - powiem Wam to samo, co powiedziałam mojemu Radkowi: mam nadzieję, że to ostatnie święta, które przygotowywałam w naszym gniazdku! Lubię to nasze maciupkie mieszkanko, mam do niego olbrzymi sentyment, ale... mam też dość ciągłego potykania się o różne przedmioty, mam dość wypadania różnych rzeczy z szafek (i to w najmniej odpowienim momencie)! Nie wynika to wcale z bałaganiarstwa - bo tego nie znoszę, tylko z tego, że panuje tu olbrzymia ciasnota -  a na nią rada jest jedna: jak najszybsza przeprowadzka do naszego Lapiska!

W każdym razie - już po świętach! Ufff... Można odetchnąć, wszystko wraca do normy!

Teraz - skrót z budowy:

- hydraulik działa - super facet, w 200% godny polecenia! Robota pali mu się w rękach, wszystko ładnie z nami ustala, podpowiada, gdy uznaje, że mamy głupie pomysły, a pomieszczenia, w których już był i pracował można poznać po dwóch rzeczach: rurkach wkutych w ściany, podłogi itp. i po bezwzględnym porządku, który po sobie p. Wiesio zostawia! Przy tym wszystkim dodam jeszcze, że to niespotykanie spokojny i skromny człowiek! I ma to coś, co bardzo sobie cenię - jest maksymalnie konkretny! Jesteśmy mega zadowoleni!

- elektryk nie działa - ma wejść do nas podczas długiego weekendu, a to oznacza... opóźnienia. W każdym razie - wczoraj oblecieliśmy z Radkiem całą chałupkę i zaznaczyliśmy gniazdka i kontakty. Ogółem wyszło nam - póki co - 75 punktów - generalnie chcemy zmieścić się w 100. Są widoki na to, że... damy radę!  Radek, Tata i Teść wykopali dół pod kabel z prądem, wsadzili w niego co trzeba i zakopali. Ponadto tata wykuł w ścianie miejsce na skrzynkę podtynkową. I to w temacie elektryki - póki co - wszystko.

- jesteśmy po rozmowach z firmą ochroniarską - czekamy na wycenę. Jedna z firm przedstawiła nam dobrą ofertę, która obejmuje ochronę budynku jeszcze nie zamieszkanego. Bierze odpowiedzialność nie tylko za włamania i kradzieże, ale też - na przykład - za wybitą szybę w oknie. Przezorny zawsze ubezpieczony, więc... chyba zdecydujemny się na współpracę

- zawieźliśmy do gminy kolejne pisemko w sprawie przyłączenia nam wody do domu. Hydrant stoi tuż przy naszej działce, ale na pociągnięcie wody do nas - już kasy nie wystarczyło. Wójtowa nas zbywa - więc plan jest taki, żeby bombardować ją pismami (notabene: na żadne jeszcze nie dostaliśmy odpowiedzi, a pierwsze było złożone dokładnie rok temu, w kwietniu - jakby nie liczył - ustawowy termin rozpatrywania został naruszony i to poważnie) i telefonami (dzwonimy co i rusz z innych numerów, ponieważ połączenia z naszych są ignorowane). Mówię Wam - ta nasza gmina M. to jest taka, jakby się czas w niej zatrzymał. Jedziesz tam i masz wrażenie, że przenosisz się we wczesny PRL! Najlepsze jest to, że rozmawialiśmy z gościem, który robił to przyłącze, stawiał hydrant i podłączył wodę do domu naszego Sąsiada. Gość powiedział, że to tak naprawdę nie jest kwestia pieniędzy tylko zlecenia, na podstawie którego on może wykonać przyłącze, a wynagrodzenie może odebrać i potem - bo ma pewność, że gmina i tak i tak mu zapłaci. Paranoja - inaczej się chyba tego nazwać nie da! Dodam tylko, że w tej walce nie jesteśmy osamotnieni- przyłączyło się do nas jeszcze dwóch Sąsiadów, którzy mają podobną sytuację, z tym, że jeden już mieszka w swoim domku, a drugi swój zaczyna budować.

- po długim weekendzie umówieni jesteśmy z dekarzem. Radek rozmawiał z nim już na jesieni ubiegłego roku, teraz dekarz zrobi nam aktualną wycenę i - jeśli się dogadamy - kładziemy blachodachówkę

- rozglądamy się też za cegłą na ściankę pod schodami

- i jeszcze słów kilka o moich pięknej urody roślinkach: na naszej działeczce zagościły tuje - póki co sztuk 4, jeszcze "zadoniczkowane", wkrótce zostaną wysadzone w grunt Pokazałam mojej wisience zdjęcia wisienek "własnoniebowych", zawstydziła się "dziewczyna" i w "trymiga" obsypała się bieluśkim kwieciem. Wprawiła mnie tym samym w olbrzymie zdumienie, bo o kwiatostanie w tym roku nawet nie marzyłam - przecież wisienka sadzona była przez nas w październiku czy w listopadzie! Piękna niespodzianka, mówię Wam! Pragnę też obalić mit, jakoby hipermarketowe sadzonki się nie przyjmowały! Moja "biedronkowa" forsycja puszcza nowe listki - wyglada na to, że jej u nas całkiem dobrze!  No i new's dnia (być może również z d....y, nie wiem )! Mój sposób na lawendę (uchodzacą na kapryśną i trudną do wyhodowania z nasionek) okazał się trafiony! W paletkach, w któych ją wysiałam pojawiły się pierwsze nieśmiałe kiełki, póki co sztuk 11, ale zapowiada się, że będzie więcej! Jestem przeszczęśliwa!

To tyle z tego, co u nas słychać! Zdjęcia dorzucę później, bo... po pierwsze piszę z pracy... (tylko ciiii...), a po drugie - aparat i tak został na działce. I to chyba nie wina sklerozy, tylko tego cudownego, wiosennego, optymistycznego zawrotu głowy! Pogoda dopisuje - wczoraj łaziłam po działce w bluzce na ramiączkach - pierwszy raz w tym roku! I wcale nie było mi zimno! Oby tak dalej! Oby tak dalej...

Kochani! Wykorzystuję tę chwilę, żeby złożyć Wam najserdeczniejsze życzenia na te zbliżające się Święta Wielkiej Nocy!

Niech króliczek przyniesie Wam w prezencie to, czego najbardziej pragniecie! To "coś" nie musi być ani widoczne ani dotykalne... Może nawet nie pachnieć, ale niech będzie czymś, bez czego nie można i nie warto żyć!

A żeby tradycji stało się zadość, życzę też wielu smakołyków w koszyczku, pogody ducha, świąt słonecznych, radosnych, rodzinnych! I mokrego do suchej nitki Śmigusa-Dyngusa!

Kochani! Wiem, że ostatnio trochę marudziłam i narzekałam... Uroczyście oświadczam, że już tego robić nie będę! Powód mojej przemiany jest prosty: grupa, w której przyszło mi być podczas szkolenia chłonie wiedzę, jak gąbka wodę, jeszcze szybciej stosuje teorię w praktyce - i to z zadawalającym efektem - także cały program szkolenia (zaplanowany na 5 dni) zrealizujemy szybciej i... JUŻ JUTRO BĘDĘ  SPAŁĄ W SWOIM ŁÓŻECZKU!!!  Cieszę się jak głupia!  Jakbym jakiś milion co najmniej wygrała! Jutro o tej porze będę już grzecznie siedziała w pociągu! Z każdym kolejnym zaturkotaniem kół o szyny będę bliżej mojego miejsca na ziemi i ludzi, których kocham!!! Mam ochotę skakać z radości! Wiem, wiem... Wiem, że to przecież tylko kilka dni, ale... ja to taka raczej stacjonarna jestem - niczym kot przywiązuję się do miejsca, w którym żyję (z kota mam jeszcze to, że lubię być drapana po plecach i uwielbiam wygrzewać swoje ćwierćwieczne kości w słonku, mrrrauuu...) i jak ktoś mi każe gdzieś jechać - to ja wtedy wczepiam się swoimi pazurkami w co tylko mogę, żeby nie musieć tego robić. Jak sama chcę gdzieś się wybrać - to co innego, a jak ktoś mi coś nakazuje - to aż się jeżę cała w środku i robię wszystko na przekór! No takie dziwne stworzenie ze mnie, no!

Dobra! Teraz koniec "new's-ów z d..." (patrzcie: ten zwrot to już klasyka). Czas na konkrety! Majster skończył swoją przygodę z budowaniem naszego domku! Ścianka na poddaszu została dokończona. Mamy też całą ściankę "luksferową" - teraz (już "temi rencamy") dotniemy sobie ją w pożądany kształt! Wiem, że w chwili, kiedy ja kreślę tych parę słów dla Was, Radek rozlicza się z murarzem! FINITO!!!  A niech on sobie już od nas idzie, a co!

Potwierdziła się też informacja, że od jutra wkracza na arenę "hidraulik"! A wraz z nim jego przyboczni: rury, rurki, rureczki, zaworki, uszczelki itp. itd.

Mam nadzieję, że w piątek uda mi się choć na chwilę podjechać na nasze "ranczo". Bardzo, bardzo bym chciała! Ale nie wiem, jak to będzie... czy mnie gary z kuchni "wypuszczą"! Zamierzam przygotować trochę świątecznych smakołyków: będą warkocze z karkówki (paprykowo-czosnkowo-bazyliowe), schab pieczony ze śliwką w sosie na bazie czerwonego wina, a z ciast: truskawkowiec (miał być "mandarynkowiec", ale nigdzie nie mogę dostać mandarynek w słodkim syropie w puszce, więc na potrzebę chwili ciasto zmienia nazwę na "odtruskawkową") i gotowiec (ciasto na biszkoptach, na zimno - nie wiem, jak smakuje, bo to jego debiut na naszym stole). Pysznie będzie! Mniam...

Mam problem z Internetem w tym całym hotelu. Długo nie mogę się z nim połączyć, a jak w końcu zechce działać to mnie się już odechciewa z niego korzystać no i laptop jest już tak zagrzany, że szok! Dziś na szczęście poszedł na współpracę, dlatego postaram się wrzucić fotki naszego osprzętu elektrycznego:

A teraz idę do Was, żeby zobaczyć, co też to u Was się podziało podczas mojej nieobecności! Jestem pewna, że wiele domków tak się zmieniło, że z trudem je poznam!

Buziaki!

Ufff! Po wielu próbach w końcu udało mi się odpalić tego cholernego Neta! Oczywiście nie obyło się bez konsultacji z moim prywatnym informatykiem, czyt. Mężem. Jak widzicie - daliśmy radę i... oto jestem!

Kochani! Na miejsce przeznaczenia dobiłam wczoraj tuż po godzinie 20:00. Podróż do najłatwiejszych nie należała, głównie dlatego, że jechałam pociągiem bez rezerwacji miejsc. Takiego ścisku z  życiu nie widziałam! Ludzie siedzieli w przedziałach (ja je nazywam "salonki"), a Ci, którzy się nie zmieścili siedzieli na własnych bagażach w korytarzykach i na pomostach! Jedyne miejsce, gdzie było w miarę luźno to... sufit! Na szczęście wsiadłam w odpowiedni przedział, w którym była "salonka" dla matek z dziećmi i kobiet ciężarnych - oczywiście zamknięta, chociaż ani jednych, ani drugich nie uświadczysz. Normalny, szary człowiek nie ma szans na to, żeby go tu wpuścić. Aż tu patrzę - dziewczyna przede mną wyciąga z torebki monetę i dłubie coś przy takim małym pokrętełku. Nic! No to wyciąga kartę do bankomatu - dłubie dalej... nic! Na koniec wydłubała z bagażu... pęsetę (jak to dobrze, że my, kobiety, mamy w tych swoich torebkach dosłownie wszystko). Dłubie, dłubie, aż w końcu słychać upagnione "pssssst" i drzwi do "sezamu" otwierają się! Szybko wskoczyłyśmy do środka, każda zajęła sobie miejsce, wymieniłyśmy się spojrzeniami i na trzy cztery mówimy do siebie: "Jakby konduktor pytał - to jesteśmy w ciąży!" Mały spisek, a co! Ale konduktor na szczęście nie pytał!

No i co Wam jeszcze powiem? Ano to, że strasznie tęsknię! Nienawidzę wyjeżdżać bez Radka! No - nic na to nie poradzę - tak już mam! Ja wiem, że to tylko kilka dni, że za chwilę znów będziemy razem, ale... nic na to nie poradzę! Tęsknię i już! Po prostu! CHCĘ DO DOMKU!!! Mogę być wszędzie, naprawdę! Byle to "wszędzie" oznaczało "razem z NIM"! Odliczam dni, godziny i minuty do powrotu! A niestety takie czekanie ma to do siebie, że sekundy zamieniają się w minuty, minuty w godziny, a godziny w dni... Wszystko się dłuży - jak na złość! Mam olbrzymią nadzieję, że uda mi się wyjechać do domciu już w czwartek! Trzymajcie kciuki, żeby tak było...

Z informacji od Radka wynika, że:

- hydraulik wchodzi dopiero od czwartku - z jakiegoś powodu przedłużyła mu się dotychczasowa robota, ale - ponieważ jest to fachowiec w swej dziedzinie - będziemy na niego cierpliwie czekać! Wiemy, że warto, że się nie zawiedziemy! Z czystym sumieniem mogę polecić tego człowieka jako Specjalistę przez duże "S"!

- jutro "do gry" wraca nasz Majster - są więc szanse na to, że zdąży skończyć wszystko przed świętami. Jak na mój gust to tam jest roboty na jeden dzień - i to nie wiem, czy na cały!

No i to chyba wszystko... jakoś tak dziwnie... tak na odległość...

Żeby zakończyć jakoś tak bardziej optymistycznie to Wam powiem, że po drodze do Poznania mijałam całe mnóstwo Opałków! Widać, że ten projekt ma całą rzeszę fanów!